9 juli 2025 – We shoppen in Svolvear en rijden naar de laatste cabin in Sørvågen en na het eten hiken we nog 500 meter steil omhoog.
De dag begint relaxed. Nog één keer genieten van het heerlijke bed, want je weet nooit wat je straks krijgt. Toch staan we rond negen uur op om in te pakken en het appartement netjes achter te laten. Tijd om verder te reizen, naar onze laatste overnachtingsplek: Sørvågen.
Aangezien we daar pas om 15:00 uur kunnen inchecken, besluiten we eerst nog een paar uurtjes door te brengen in Svolvær. We parkeren onze Toyota RAV4 op een grote parkeerplaats met twee uur gratis parkeren via de EasyPark-app. Handig! We staan pal voor de ingang van winkelcentrum Alti Svolvær, dus daar duiken we als eerste naar binnen. We kopen een wc-magneet voor de verzameling en wat lenzenvloeistof, want die is bijna op en Karin wide perse even kijken in de Vinmolopolet. Oftewel de drankenhandel. Maar na het zien van de prijzen, zijn we maar weer snel weggegaan.
Natuurlijk doen we ook nog een geocache in een achterafstraatje en wandelen daarna door naar het centrale plein, waar een markt aan de gang is. Nou ja, marktje: vijf, zes kraampjes max. We slenteren verder over de boulevard en zien daar een hele stoet mensen in RIB-boten worden geduwd — allemaal op walvistocht. Wat een gekkenhuis. Gelukkig hebben wij dat massatoerisme mooi ontlopen in Andenes, waar het nog kleinschalig en rustig was.
Na twee uurtjes rondneuzen gaan we weer op pad. De rit naar Sørvågen duurt 2,5 uur en voert langs schitterende Lofoten-landschappen én, helaas, behoorlijk onhandige chauffeurs. Denk: 50 rijden waar je 80 mag, of midden op de weg blijven hangen in de bocht. Gelukkig houden onze buitenspiegels het vol, en valt Karin nog steeds in slaap zodra het even saai wordt.
We sturen Marit, de beheerster van ons nieuwe huisje, even een sms’je dat we om 15:00 uur aankomen. Ze stuurt nog terug welk huisje het is, Karin stuurt een screenshot, en daarna blijft het stil.
Aangekomen in Sørvågen zien we niemand. Het huisje blijkt gewoon open, dus we installeren onszelf maar. Na drie kwartier krijgen we alsnog een berichtje: “Oh ja, ik was vergeten te zeggen dat jullie gewoon naar binnen konden.” Nou meid, dat hebben we dan goed aangevoeld!
We halen bij de Joker nog wat boodschappen en koken opnieuw rijst met hete kip. Deel 2. We aten zo vroeg dat we amper honger hadden — dus morgen misschien gewoon een deel 3?
Rond zes uur gaan we toch nog even op pad. We willen Reinebringen beklimmen, want het weer voor de komende dagen is twijfelachtig. Het blijft tenslotte midzomer, dus genoeg licht. Alleen een parkeerplek vinden is lastig. Na een tijdje vinden we een plek op een kilometer afstand van de start — ach, dan wandelen we dat stukje er gewoon bij.
En dan begint het: 1978 Sherpa-trappen omhoog. Reinebringen is één van de populairste wandelroutes in Noorwegen, en dat merk je. De trappen zijn steil en onregelmatig, met af en toe een bankje om op adem te komen. Het doet denken aan Kalla Pattar in Nepal, waar na drie stappen je benen al leeg zijn.
Hier idem: zweten, hijgen, puffen. Maar wát een uitzicht als je boven komt! Reine en de omliggende Lofoten liggen aan je voeten in een panorama dat alle moeite waard is.
We vragen iemand om een foto van ons te maken, en doen hetzelfde terug — hikers helpen elkaar. Daarna nog een klein stukje verder omhoog, waar de trappen overgaan in een smal bergpad. Magisch, zeker met de zon die nog steeds boven de horizon staat.
Na een half uur boven gaan we weer terug. De afdaling is minstens zo zwaar als de klim. Na zo’n 1000 treden voelen de knieën als elastiek en trillen de benen non-stop. Pas als we weer op vlakke grond lopen, richting de auto, stopt het.
Terug in de cabin. Douchen, biertje, niks meer doen. Morgen zien we wel weer.