12 juli 2025 – De laatste dag begon nat. We zijn daarna even naar Reine geweest en zagen vanmiddag orca’s zwemmen 100 meter van onze cabin.
De laatste volle dag in Sørvågen begon nat, grijs en met een irritante meeuw. Rond half drie vannacht voerde ik nog een diepgaand gesprek met hem. Hij begreep me duidelijk niet en bleef onverstoord zijn lage koe-koe-koe uitstoten, samen met een paar luidruchtige vrienden die verderop zatten. Raam dicht, oordoppen in en toen was het eindelijk stil. Maar daarmee verdween ook het heerlijke zeebriesje dat licht door onze slaapkamer blies.
Omdat het buiten toch maar vies en druilerig was, werd het ontbijt een lunch. Zelfs Karin begon al met inpakken. Iets wat je normaal pas op het allerlaatste moment ziet gebeuren. Maar ja, morgen moeten we vroeg op pad en zijn bovendien alle supermarkten dicht. Dus vandaag moesten we het statiegeld inleveren. Het overgebleven dure bier goten we maar in een kan, zodat de lege blikjes retour konden.
In de middag klaarde het langzaam op en besloten we een ritje te maken naar het “Valkenburg van de Lofoten”: Reine. Een vissersdorp als zovele hier, maar ook mega toeristisch. Parkeren kost geld, en hoewel de app registreerde dat we geparkeerd stonden, weigerde hij een timer te starten. Ik snapte er niks van en we zijn dus maar weer vertrokken. Achteraf bleek dat ik ergens los nog kentekenherkenning moest activeren. Ja, fijn dat ze dat achteraf laten weten. Dus grote kans dat we straks in Nederland nog een boete op de mat krijgen.
Eenmaal terug in de cabin besloten we een wandeling naar de kust te maken. Dat is niet zo ver, want 300 meter verder is dit al. De weg loopt licht naar beneden. Onderweg werden we ingehaald door een stel in een auto. Deze werd snel geparkeerd en ze begonnen te rennen en klimmen alsof hun leven ervan afhing. Nieuwsgierig als we zijn, wandelden we rustig achter ze aan.
En toen zagen we het ook: orca’s, op nog geen 100 meter uit de kust. Een stuk of drie, misschien vier. Zwemmend richting Moskenes. Wát een cadeau op onze laatste dag. We klommen snel de kliffen op voor een beter uitzicht, net op tijd om ze de hoek om te zien zwemmen. Je zag weer mooi de rugvinnen en af en toe een spray boven het water. Magisch.
Karin had de smaak te pakken en wilde meer. Snel pakten we vanuit de cabin de verrekijker mee. En daarna door richting de oude vuurtoren Glåpen Fyr. Daar stonden we hoog boven zee, turend naar de horizon. Af en toe zagen we nog een vin of spuitnevel van de orca’s in de verte. We bleven er zeker een half uur staan, gewoon genieten van het uitzicht, het moment.
Tegen zessen brak dan eindelijk de zon door. En volgens de weer-app blijft die de hele volgende week schijnen. Typisch. Wij moeten morgen terug naar huis. Ingecheckt zijn we al, nu alleen nog zorgen dat we op tijd bij de luchthaven zijn.