9 oktober 2025 – En dan sta je ’s morgens nog in Rome, en een paar uurtjes later zit je alweer thuis op de bank, met een McDonald’s menu voor je neus.
De dag begon om 6.45 uur. We verzamelden snel onze spullen, stopten alles in de tassen, checkten uit en liepen richting treinstation. Daar kochten we bij een van de vele kaartautomaten twee tickets naar het vliegveld. Naast ons stond een oudere dame ongeduldig op de knopjes te tikken. Ze moest ook een kaartje kopen en vroeg ons hoe het werkte. Misschien even het scherm lezen en de juiste knop indrukken? Zo moeilijk is het niet. We hielpen haar kort op weg en liepen daarna snel naar de trein.
De trein van 7.20 uur hadden we net gemist, maar gelukkig rijdt er elk kwartier een naar het vliegveld. De Leonardo da Vinci Express vertrekt van perron 24. Dit hadden we eerder deze week al ontdekt. We waren duidelijk niet de enigen: het perron stond stampvol met reizigers die de stad weer verlieten.
Toen de deuren open gingen, vonden we een vierpersoonszitje. Karin draaide zich even om zodat ze de goede kant op keek, en ik nam plaats tegenover haar. De andere twee stoelen waren binnen de kortste keren ook bezet, en zo reden we Rome uit. De rit van een half uur is niet erg interessant. Op de heenweg was het donker, maar ook nu, in de ochtendzon, zie je weinig. De trein rijdt grotendeels door een open tunnel. Pas vlak voor Fiumicino zien we de overvolle snelweg, met kilometerslange files.
We stappen uit en nemen de lopende banden richting de gates. Wij moesten bij Gate 1 zijn, en gelukkig werd het onderweg steeds rustiger. We checkten onze bagage in en gingen door de security. Voor ons stond een Italiaanse vrouw die de regels aan haar laars probeerde te lappen, iets wat hier niet in goede aarde valt. Ze werd streng toegesproken en moest terug. Ik glimlachte en dacht aan de afgelopen dagen. In Italië lijkt een verbodsbord vooral bedoeld om genegeerd te worden. Die houding vind ik typisch en eerlijk gezegd irritant. Het begon al in Rotterdam: “Verboden te roken”? Dan gaan de Italianen juist dáár staan, terwijl de Nederlanders netjes in het aangewezen rookhoekje blijven.
Na de controle kwamen we in het winkelgebied. We moesten nog een stukje lopen voordat we eindelijk koffie en een broodje konden kopen. Ook daar was het weer druk, en uiteraard stond er opnieuw een lange rij bij het toilet.
We liepen nog even langs de winkels, maar goedkoop was het er niet. Integendeel, de prijzen lagen flink hoger dan in Nederland. Wel kochten we nog snel een magneetje van het Vaticaan; dat waren we gisteren vergeten en vonden we toch nog de Bocca della Verità (De mond van de waarheid), al was het natuurlijk niet de originele.
Bij Gate 1 konden we uiteindelijk boarden. Maar eenmaal aan boord mochten we nog niet vertrekken: we stonden in een heuse file van vliegtuigen te wachten. Pas na 45 minuten waren wij aan de beurt.
De vlucht zelf ging snel. Binnen twee uur zagen we de mooiste uitzichten: Florence, de Alpen en daarna, zodra we Duitsland binnenvlogen, een wolkendek. Boven Brussel begon het toestel al te dalen. We vlogen over Antwerpen en Zeeland en landden rond half één in Rotterdam. Even wennen: bijna tien graden kouder, maar wel heerlijk rustig. Geen getoeter en geen herrie.
We haalden de auto op die we bij Fletcher hadden geparkeerd, haalden de uitrijkaart bij de hotelreceptie en reden via de nieuwe A16 (die maandag was geopend) richting het zuiden. Karin had honger, dus onze eerste stop in Waalwijk was de McDonald’s. We namen het eten mee naar huis en genoten daar van een vette, maar lekkere lunch op de bank. Dat was het dan weer: een paar dagen Rome.